اشعار محمد نوروزی فرسنگی

این خوشه‌ی عشق است، پر از احساس است
پس دست به آن نزن، تو دستت داس است
من را تو بكش ولی نه عشقم، هرگز
من معتقدم كه عشق حق‌الناس است
***

 

ابری شده دنیا و دستم سرد برگرد
من مانده‌ام در وسعت یك درد برگرد

وقتی تو رفتی در دلم پاییز برگشت
چشمم پر از باران و روحم زرد برگرد

یادت می‌آید روزهای اول مهر
گفتی شدی همسنگر یك مرد برگرد

حالا هجوم بهت و بغض و ابر و باران
در چشم‌های خسته‌ام دق كرد برگرد

شاید تو می‌خواهی كه حتی تا قیامت
تنها بگویم با خودم برگرد برگرد